Grupa modlitewna U Dominika funkcjonuje od września 2015 roku jako element duszpasterstwa przy klasztorze dominikanów na Służewie w Warszawie.

Celem Grupy modlitewnej U Dominika jest tworzenie duchowej przestrzeni dla wzrastania w wierze, w nadziei i w przyjmowaniu Bożej miłości, prowadzące do stawania się świadkami wiary i głosicielami Ewangelii.

Modlitewne spotkania Grupy U Dominika mają charakter otwarty. Każdy uczestnik może zaprosić inne osoby, aby mogły czerpać dobra płynące ze wspólnej modlitwy, liturgii, uwielbiania Pana Boga, dzielenia się Jego słowem i modlitwy za siebie nawzajem.

Realizowana w Grupie U Dominika formacja służy wzmacnianiu więzi z Bogiem, budowaniu osobowych relacji, poznawaniu siebie i odkrywaniu w sobie charyzmatów oraz posługiwaniu nimi. W ramach formacji prowadzone są regularne katechezy, organizowane dni skupienia w domach rekolekcyjnych i tematyczne kursy.

Grupa modlitewna U Dominika promuje wszelkie działania integrujące jej uczestników, służące do lepszego wzajemnego poznania się, rozumienia i akceptacji odmiennych zachowań i postaw.

Grupa obejmuje opieką osoby, które doświadczają różnego rodzaju trudności życiowych lub duchowych. Uczestników zachęca się do indywidualnych spotkań i rozmów, zwłaszcza z osobami nieśmiałymi, małomównymi oraz z dostrzegalnymi problemami i zranieniami. Do Grupy należą także osoby, które z powodu trwałej przeszkody, nie przyjmują sakramentów świętych.

Św. Dominik zapisał się w dziejach Kościoła jako wróg herezji i założyciel trzech wspólnot zakonnych. Urodził się przed ośmioma wiekami w Kastylii (na północy dzisiejszej Hiszpanii) w miejscowości Caleruega.

Pochodził z kastylijskiego rodu Guzmanów. Ojcem jego był Feliks Guzman, matką — bł. Joanna. Jak głosi tradycja dominikańska, bł. Joanna miała mieć tajemnicze widzenie, sen, że nosi w swym łonie szczenię z zapaloną pochodnią, co miało oznaczać, iż pocznie i urodzi kaznodzieję, który rozpali świat swoją miłością do Boga. Dominik wzrastał przy boku głęboko wierzącej matki. Po skończeniu studiów teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma. Gorliwie pracował nad sobą, przyjmując do serca wskazania Ewangelii i żyjąc głębokim życiem modlitwy.  Inspiracji do życia wewnętrznego czerpał również z lektury pism jednego z ojców Kościoła, Jana Kasjana (IV/V w.).

Mocno poruszony nędzą i głodem prostego ludu spowodowanymi klęskami żywiołowymi pod koniec XII w., zdecydował się sprzedać narzędzia swojej pracy i studiów, cenne i drogie księgi, łącznie ze swoim egzemplarzem Biblii, mówiąc, że  nie będzie studiował na martwych skórach, podczas gdy ludzie umierają z głodu (za: Humbert-Marie Vicaire, Historie de Saint Dominique, Cerf, 2004, s. 92). Jako kanonik katedry w Osma, towarzyszył swojemu biskupowi Diego, w misji dyplomatycznej na północ Europy, do Danii. Po drodze ze smutkiem obserwuje sytuację na południu Francji, opanowanej przez herezję katarską. To stanowi moment przełomowy w jego życiu.

Pragnienie głoszenia Ewangelii aż na krańce świata, myśląc w sposób szczególny o legendarnym ludzie Kumanów, nie opuści go aż do śmierci. Jednak papież Innocenty III skierował go właśnie do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, katarów. Dominik zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy wykształconych,  umiejących podjąć kwestie i problemy teologiczne, aby móc z przekonaniem wskazać racje przemawiające za wiarą katolicką.

Jednakże Dominik, jako człowiek  Ewangelii,  uznał, że przede wszystkim niezastąpiony jest przykład własnego życia jako bycie wiarygodnym i autentycznym świadkiem Chrystusa, który żyje  Ewangelią na co dzień, także w  ewangelicznym ubóstwie. Miłosierdzie i współczucie dla ludzi zagubionych przede wszystkim duchowo, stanie się najistotniejszym  elementem jego życia. Świadkowie jego życia, mówili, że noce spędzał z Bogiem na modlitwach, a dzień poświęcał dla bliźnich, podkreślając jego radość jaśniejącą na twarzy.

W następnych latach Dominik skupił wokół siebie grupę kaznodziejów gotowych do życia we wspólnocie zakonnej. Zasady jej funkcjonowania oparł na regule św. Augustyna. W roku 1216 papież Honoriusz III zatwierdził nowy zakon. Dominik został przełożonym braci. Ośrodkiem życia zakonnego stała się Tuluza we Francji.

Zakon wprowadzał zupełnie nową jakość. Po raz pierwszy w dziejach Kościoła wcielono do życia zakonnego posługę głoszenia Słowa Bożego, która jest zasadniczo obowiązkiem biskupów. Mniej więcej w tym czasie, kiedy ogłoszono bullę zlecającą zakonowi tę misję, Dominik podczas modlitwy w kościele św. Piotra miał widzenie apostołów Piotra i Pawła. Piotr podał mu laskę wędrownego kaznodziei, a Paweł księgę Ewangelii, mówiąc: „Idź i głoś, po to zostałeś posłany”. 

Realizując ideę wędrownego kaznodziejstwa, generał nowego zakonu rozsyłał braci w różne regiony, by we Francji, Hiszpanii i Włoszech zakładali nowe konwenty. Niektórzy współpracownicy Dominika uważali, że jest na to za wcześnie. Twierdzili, że najpierw zakon powinien okrzepnąć, a bracia nabrać doświadczenia. On jednak miał im odpowiedzieć: „Ziarno rozsiane wydaje owoc, ale gdy je zgromadzić w jednym miejscu – gnije”.
Dominik podróżował, by głosić Ewangelię i organizować teologiczne wykłady. W trakcie podróży, zakładał nowe klasztory. Prowadził misyjną działalność na północy Włoch, jednak wyczerpany nią powrócił do Bolonii. Przed śmiercią przyjął do zakonu pierwszych polskich dominikanów: św. Jacka i bł. Czesława.

Jego słowa na łożu śmierci brzmiały: „Miejcie miłość, strzeżcie pokory i nie odstępujcie od ubóstwa”.

Święty Dominik zmarł w święto Przemienienia Pańskiego, 6 sierpnia 1221 roku. Jego ciało złożono w kaplicy w Bolonii. Papież Grzegorz IX kanonizował Dominika 3 lipca 1234 roku, porównując go do Apostołów i wielkich założycieli zakonów – Benedykta, Bernarda, Franciszka. Jego święto uroczyście obchodzi się 8 sierpnia.

Dominik za życia odznaczał się prawością obyczajów, żarliwością o sprawy Boże oraz równowagą ducha, potrafił współczuć, był serdecznym człowiekiem. Prowadził surowy tryb życia i znosił przeciwności i upokorzenia. Jego imię pochodzi od słowa dominicus – należący do Boga. Spopularyzował to imię na całą Europę. Jego największą zasługą jest założony przez niego Zakon Kaznodziejski.

Dał on Kościołowi świętych takich jak: 
św. Tomasz z Akwinu (+ 1274), doktor Kościoła, św. Rajmund z Penafort (+ 1275), św. Albert Wielki (+ 1280), doktor Kościoła, św. Wincenty Ferreriusz (+ 1419), św. Antonin z Florencji (+ 1459), papież św. Pius V (+ 1572), św. Ludwik Bertrand (+ 1581), św. Katarzyna ze Sieny (+ 1380), doktor Kościoła i patronka Europy, oraz św. Róża z Limy (+ 1617).

Zakon odnosił sukcesy na polu nauki, dając uczonych z zakresów teologii, biblistyki czy liturgii. Dominikanie jako pierwsi wysyłali misjonarzy na nowo odkryte lądy i krainy.

W ikonografii św. Dominik przedstawiany jest
w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia – czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, pies w czarne i białe łaty trzymający pochodnię w pysku (symbol zakonu: Domini canes – „Pańskie psy”), różaniec.

„Głoście wszystkim, wszędzie i na wszelkie sposoby” Św. Dominik Guzman